bool(false)

 यतिखेर

बृद्धाश्रमको गेटबाहिर उभिएको छु म

भर्खरै ल्याइपुर्याएको छ

मेरो देवता जस्तो छोराले

उसैको मोटरमा राखेर !

र, उसले आकाश जस्तो ठानेको  मेरो निधार

अहिले पाताल भएको छ ।

यतिखेर मेरो सपनाको चोकमा

दनदनी बलिरहेको छ आगो

अब यो तिघ्रा काम्ने शरीरले

कहाँ थाम्न सक्छु र पिडाको पहाड !

 

सानोमा तोते बोल्दै

काखमा  घुस्रीरहन्थ्यो ऊ

मेरो पसिना, आँशु र सुस्केराहरु बुझेझैं गर्थ्यो-

"म ठूलो भएपछि

बालाई पनि राख्छु नि काखमा, ल बा ?”

म सोच्थेँ -

"आउने वचन मीठो भए

जाने वचन पनि मीठै होला!"

 

स्कुल जाने भएपछि

उसले पढेको थियो  

‘बाबुआमा ईश्वर समान हुन’!

अलिक बुझ्ने भएपछि जितेको थियो

‘मेरो प्यारो बा!’ शिर्षकमा कविता पुरस्कार

 

ऊ मेरो सपना बनेर

चन्द्र छुन उडिरहेको थियो

फगत उडिरहेको थियो अनन्त सपनाको बाटोमा

जसरी उसले मन पराएको थियो

मेरो रोजाइको जुन जस्ती बुहारी !

 

यसरी फैलिदै थिए

उसको उज्यालो जीवनको घना वृक्ष

पोहोर साल मात्रै त हो उसले

“बाको मुख हेर्ने दिन”

मेरो चाउरिदै गरेको गालाको

सेल्फी हालेको थियो फेसबुकमा !

तर थाहै थिएन

मेरो सपनाको त्यो नीलो आकाश

यसरी डढेंलोले खाएको वन झैं हुन्छ भन्ने

जसरी जीवनभरको कमाइले बनाएको  मेरो घर

भएको छ आज मेरै चिहान !

 

यतिखेर,

बृद्धाश्रमको गेटबाहिर उभिएको छु म

क्षितिज पारी हेर्दै टोलाईरहेको छु !

मेरो दु:खी आत्मासँगै कसरी उडिरहेछ

छोराको निष्ठुरी मन !

ओहो !

आज ठयाक्कै उल्टो भएको छ

मेरो भाग्यमा परेको एक टुक्रा बगैंचा

जहाँ उसकै घृणाको दुर्गन्धबीच

सुँघिरहेछु म मृत सपनाको गुलाब !

 

देखिरहेछु-

आगोमा हालेको मेरो मुटु

पीडाको कालो र नीलो रंगमा

कसरी भतभती पोल्दै उडिरहेको छ

यो ग्लानियुक्त आगतको बतास

मेरो रोदन छिचोल्दै

कसरी निथ्रुक्क भिजेको छ

मेरो विश्वासको पहाडमा

यो शोक र निराशाको कुहिरोले

कसरी फैलिदै छोपेको छ

 

मैले उसलाई जीवनको बीज छरेर

धर्तीमा आश्रय दिएको थिएँ

मैले उसलाई शरद्को विरुवाजस्तो

खुल्न र नियाल्न सिकाएको थिएँ

तर मेरै रगतबाट बनेको उसको आँखाको नानीले

किन छाम्नै सकेन मेरो मुटुको धड्कन?

आज उसको 'स्वार्थको न्यानो'ले

किन टेक्यो मेरै छाती ?

म त उसको भात थिइनँ म उसको बा थिएँ

 

बरु, बुढेसकालको सहारा हुन

साङ्लो चुडालेर पछ्याएको छ

घर कुरी बस्ने त्यै पाङ्रे कुकुरले

र,शायद बुझेको छ उसले

ढलेको गजुर जस्तो मेरो पिडाको रंग

र,पुछिदिएको आँशु!

 

हो, थाहा छ-

मेरो निर्धो र निरीह सपनाको शहर

दनदनी  बलिरहेको बेला

आज उसको पाखुरा बलियो भएको छ

र, चलेको छ उसकै दमन र हुकुम् !

 

तर, यत्ति कामना गर्छु म -

भोलि फेरि उसको सन्तानले नछाडोस् उसलाई

जसरी मलाई छाडेको छ उसले

वृद्दाश्रमको गेट अगाडि, यो दुर्दशामा !