रुँदा रुँदै

नदी बनेर बगेको आँशु

पिउँदै छु अझै तिला नदीमा ।

मरेको सम्झेर खलंगाको मोर्चामा

जिउँदै पुरिदिएछन् कमरेडहरुले

एके फोट्टी सेभेनले चाल्नो भएको ज्यान

कसरी घिसार्न सक्थें ?

त्यो अनकण्टार नदीको खोल्सामा !

होस् खुल्दा

नदीको उर्लिरहेको भेल

नदीकै कर्कश आवाज सुन्दै

आफ्नै आँखा अगाडि अपेक्षित मृत्यूलाई कुरिरहनु

सारै कठिन हुने रहेछ ।

न कुनै याचना सुन्नेहरु छन्

न छन् कुनै मान्छेका पदचाप ?

सिर्फ लाशै लाशको सिरानीमा

मानव रगतको दुर्गन्ध छ

चुक घोप्टिएजस्तै अध्यारोमा

डरले कामीरहेकी छु ।

मृत्यू कुरेर बसिरहँदा

संयौपटक मर्दै फेरि व्युंझिदै गरें

मर्नुभन्दा कयौं गुणा बढी गारो हुँदो रहेछ कमरेड

मरेर व्युंझनु ।

न चिच्याउँदा आउने

न रुँदा आउने

कहाँ छ मृत्यू ?

भोक, रोग वा अरु केहीमा ?

भन न ए कमरेड कहिले आउँछ मेरो मृत्यू ?

(माओवादीको हिंसात्मक आन्दोलनका क्रममा खलंगा आक्रमण गर्दा घाइते भएर तिला नदीमा जिउँदै पुरिएकी एक छापामार किशोरीको सम्झनामा )